To be continued… jan 11

Met o.a. Yasmina Reggad, Myriam Van Imschoot, Sara Manente, Gaëtan Rusquet, Moya Michael, Mathieu Charles en Jihan Imago

(voor biografieën van de kunstenaars: zie onderaan)

In samenwerking met Hiros en kosmonaut

Voor wie?

We organiseren deze ontmoetingen voor programmatoren en curatoren podiumkunsten.

Programma

14:00 . verwelkoming – plenair

14:10 . twee opeenvolgende groepsgesprekken met andere programmatoren en geselecteerde kunstenaars over hun nieuwe creaties en huidige werkprocessen.

16:30 . laatste gesprek in een plenaire sessie of in een break-out room voor een één op één gesprek met een kunstenaar. 

17:00 . Einde

Inschrijvingen

Schrijf je in voor 4 januari via deze link. 

Reserveer je plaats hier

Kunstenaars (bio NL – FR)

Yasmina Reggad

Yasmina Reggad is onafhankelijk curator, schrijver en podiumkunstenaar gevestigd in Brussel. Ze behaalde een master in de middeleeuwse geschiedenis aan de Sorbonne. Ze is medeoprichter en is momenteel curator bij aria (artist residency in Algiers). Voorheen werkte ze bij Delfina Foundation en Art Dubai Projects. Reggad is co-curator van de tentoonstelling van kunstenaar Zineb Sedira in het Frans paviljoen tijdens de 59ste Biënnale van Venetië.

Haar onderzoek en projecten zijn gericht op de politiek van “futurity” waarin ze alternatieve kennissystemen en artistieke productiemethodes bestudeert en performatieve methodologieën geïnspireerd op de notatiewijzen binnen dans en performance exploreert.

De laatste jaren ontwikkelde Reggad artistieke projecten binnen verschillende genres gaande van lecture performances, dansvoorstellingen en geluidsinterventies.  Deze reeks van performances en composities, gebaseerd op atypische audiovisuele en documentaire archieven, fungeren als alternatief voor het schrijven van essays. De in situ performance she refused to be what she was told she was (2018, The Breeder Gallery, Athene) activeren het werk van kunstenaar Navine G. Khan-Dossos; terwijl IF-THEN GOTO (2017, Art Dubai, UAE), gecreëerd in samenwerking met danser Lana Fahmi, is een choreografisch algoritme gebaseerd op de schema’s, instructies en performance archieven van de Emirati kunstenaar Hassan Sharif.

Yasmina Reggad presenteerde recent de twee eerste afleveringen van haar laatste project we dreamt of utopia and we woke up screaming in Kaaistudio’s (België), Jeu de Paume (Frankrijk), Tabakalera International Centre for Contemporary Culture (Spanje) en Biennale Warszawa (Polen).

Sara Manente

Sara Manente werkt als choreograaf, performer en onderzoeker. Ze studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Bologna, behaalde bij a.pass een postdoctorale graad in de podiumkunsten in 2008 en was deel van het a.pass onderzoekscentrum in 2019. Ze is ook actief als performer en mentor bij o.a. KASK, ISAC, Juan Dominguez, Kate McIntosh, Aitana Cordero Vico, Marcos Simoes, Jaime Llopis, Nada Gambier.

Voor Sara Manente laat het denken vanuit het bewegend lichaam haar toe om de manier waarop we dingen zien en doen in relatie tot onszelf en anderen, te bevragen. Haar werk vraagt om aanpassing, interpretatie en activering en vertrekt vaak vanuit het idee van iets dat opaak is, omdat het een tussenruimte opent en plaats maakt voor wat niet voor de hand ligt.

Ze maakte dansstukken Lawaai means Hawaai (2009) en Faire un four (2011). Samen met Marcos Simoes creëerde ze performances en workshops rond noties van samenwerking zoals o.a. This place, Tele Visions en Lava (2012-19), gevolgd door een langer onderzoeksproject dat focust op “ekphrasis” en de kritische relatie tussen dans en taal: Spectacles (2016-18).

In haar recente onderzoek Wicked technology/Wild fermentation (2019) bracht ze praktijken van fermentatie, feminisme en artistieke research samen om het denken over togetherness in de podiumkunsten bevragen. In 2020 maakte ze het onderzoek publiek in het magazine ROT Issue Zero. Momenteel werkt ze aan een tweede magazine en bereidt ze de performance MOLD voor.

Myriam Van Imschoot

Myriam Van Imschoot maakt performances en creëert geluidspoëzie, vocale stukken, video- en geluidsinstallaties. Zij beweegt tussen verschillende institutionele velden en media en legt zich toe op het experimenteren met contexten, als ze al niet zelf een context creëert. Hierdoor neemt zij een unieke plek in binnen de Belgische kunstwereld. Als kunstenares gebruikte Myriam Van Imschoot oorspronkelijk archieven als haar medium, zoals in haar solo Living Archive (2011), een persoonlijke getuigenis van een ‘doorsnee buurmeisje dat van mixed tapes houdt’.

Daarnaast is ze gefascineerd door fenomenen van langeafstandscommunicatie, wat resulteerde in een cyclus over jodelen, schreeuwen, wuiven en de lokroepen van vogels. Hola Hu (2013) en Kucku (2014) zijn deconstructieve jodelduetten, en samen met een ensemble van vrouwen maakt ze voorstellingen gebaseerd op trilklanken die courant zijn in bepaalde regio’s in Afrika en het Midden-Oosten. YOUYOUYOUYOU (2015), een adembenemende wervelwind die geschreven is als één lange ‘collectieve kreet in crescendo’, werd een succes.

Momenteel onderzoekt ze een nieuw domein, ‘nieuwe polyfonieën’ en de sociale en politieke implicaties voor het beluisteren ervan. Ze wordt regelmatig gevraagd voor stemworkshops of workshops over klankpoëzie met Marcus Bergner. Naast voorstellingen houdt Van Imschoot zich ook bezig met films. Ze regisseerde acht films, waarvan Le cadeau (2018) de laatste was in een reeks over vocalisten.

Gaëtan Rusquet

Gaëtan Rusquet studeerde Toegepaste Kunst aan de ENSAAMA in Parijs en vervolgens scenografie en performance aan de ENSAV La Cambre. Hij werkt als kunstenaar en performer binnen performance, dans, theater en beeldende kunst. Zo performt hij in Celestial Sorrow van Meg Stuart, Square Dance van Bryan Campbell en creëerde hij de kostuums en scenografie voor Boundary Games van Léa Drouet.

Zijn artistiek werk focust vaak op de relatie tussen het lichaam en de ruimte, door middel van een medium, en op de noodzaak van beweging die daaraan gelinkt wordt. Binnen deze ervaringen, wil hij het publiek deelachtig maken van een tegelijk beeldende en performatieve ervaring. In Meanwhile, (2014) moeten de performers voortdurend omgaan met de dreigende vernieling van de constructie die ze opbouwen, terwijl As We Were Moving Ahead Occasionally We Saw Brief Glimpses of Beauty (2018) het choreografische potentieel van (live) videomontage en het perspectief van de selfie exploreert. the eYe in the light in the eYe (2020), in opdracht van Europalia, dialogeert met de fotografie van Brancusi door beelden te laten verschijnen en verdwijnen in de ogenvan de kijkers die het medium zelf worden. Momenteel werkt hij aan het onderzoek the edge, waarin hij de grenzen van het lichaam en liminale ruimtes exploreert.

Moya Michael

In Coloured Swans bevraagt danseres, performer en choreografe Moya Michael hoe lagen van opgelegde identiteiten een invloed hebben op hoe een artiest beweegt, spreek en zingt, en welke specifieke ruimtes hun lichamen tonen of vastleggen. Dans en performance zijn vervlochten met zang, video en gesproken tekst. Tijdens de apartheid in Zuid-Afrika werd Moya geclassifieerd als “gekleurd persoon”.

Nu nodigt ze artiesten vanuit verschillende disciplines en met diverse achtergronden uit om deze queeste met haar te ondernemen. Samen delen ze hun persoonlijke verhalen om op dit manier de confrontatie aan te gaan met de complexiteit van hun ervaringen. Dit wordt samengebracht in een overkoepelende creatie. Elke ontmoeting mondt uit in een solo die wordt gecreëerd voor en met de artiest, als één van de zwanen in Coloured Swans.

Coloured Swans kan gezien worden als een umbrella concept: het is een paraplu die verschillende creaties verbindt. De eerste creatie was Khoiswan, gevolgd door El Dorado. Harriet’s ReMix vertegenwoordigt het derde deel van dit fascinerende project.

Mathieu Charles

Mathieu Charles (1984) is een Mauritiaans Creoolse / Belgische theatermaker en spoken word performer. In zijn meest recente performance, Fanon Mixtape, brengt hij zijn liefde voor Hip Hop en mixtapes samen met het werk en leven van Frantz Fanon. Daarnaast geeft hij workshopd creatief schrijven en lezingen/vormingen over (de)koloniale multidimensionaliteit. Voor de komende twee voorstellingen werkt hij samen met de Brakke Grond, Productiehuis Rotterdam, RIGHTABOUTNOWINC en de Voo?uit.

Jihan Imago

Jihan Imago is beeldend kunstenaar, performer, tekenaar en schrijver, geboren in een familie van Algerijnse mijnwerkers in de Hauts-de-France in de jaren tachtig. Dit erfgoed, dit beladen culturele erfgoed, evenals het feit dat hij trans is, hebben een sterke sociale impact op hem gehad; vooral in de discriminatie die elk van deze aspecten met zich meebrengt en de rollen die voor hem zijn weggelegd.

Hoewel deze twee onderwerpen over het algemeen niet de thema’s van zijn werken zijn, zijn ze toch noodzakelijkerwijs ingeprent. In een samenleving die gebaseerd is op sociale ongelijkheid kan geen enkele identiteit neutraal zijn. Een werk wordt gedragen door een persoon, zijn enkelvoudig traject, zijn identiteit en zijn geschiedenis. Elk werk is een standpunt dat door de auteur, de tolk, in een gefragmenteerde wereld wordt gesitueerd.

Vanaf april 2019 besloot hij het lichaam te benaderen als een medium van exploratie en expressie, in de ontdekking van zijn eigen taal. Het project, dat Natural Born Healer werd genoemd, kreeg anderhalf jaar later de vorm van een creatie. Deze solo zal in januari voor het eerst optreden op Batard festival (Brussel).