Statement NON/ableism: doen we als instituten genoeg om ruimte te maken voor mensen met een handicap? 

Josefien Cornette (°1994, België) studeert beeldende kunst aan LUCA School of Arts in Gent (Mixed Media). Naast hun creatieve praktijk is Josefien een zeer betrokken activist die werkt op het gebied van feministische methodologie en geschiedenis in 20e eeuwse kunst, kritische disability studies, traumastudies en crip- en queer-theorie.

Met NON/ableism wil Josefien (kunst)instituten de vraag stellen: doe je genoeg om in je werking ruimte te maken voor mensen met een handicap, zowel als toeschouwer, medewerker of artiest?

Deze checklist is niet af. Het is slechts een aanzet om de onzichtbare drempels van diepgewortelde validistische vooroordelen bloot te leggen. Toch kan jij de verandering naar een niet-validistisch discours inzetten. Dit is een reflectie-instrument, om een gesprek te starten. Hang het statement op in je ruimte, als een daad van activisme.

De tekst is gebaseerd op Unpacking the invisible knapsack van Peggy McIntosh en We Will Not Cancel Us door adrienne maree brown.

——————————————————————————————–

Ik kan instellingen binnen en ik kan er volwaardig participeren, zonder of met beperkte hulp van anderen. 

Ik kan binnenkomen, eten, kopen, kijken, deelnemen … de instelling heeft overal in voorzien. 

Er zijn middelen begroot voor het geval ik behoefte heb aan extra ondersteuning. 

Ik kan dagen vrijaf nemen, e-mails onbeantwoord laten, vergaderingen missen, afspraken afzeggen, vanwege mijn beperking, en dit zonder gevolgen. 

Ik word niet enkel getolereerd wanneer ik voldoe aan de normen van een instelling, en ik word niet als moeilijk of contraproductief gezien vanwege mijn toegankelijheidsnoden. 

Ik heb de garantie dat wanneer ik het toegewezen personeel benader, ik een empathisch en luisterbereid oor vind, dat zorgt voor proactieve verandering. 

Ik zet mijn loopbaan of mijn kansen niet op het spel door te wijzen op mistoestanden of verbeterpunten. 

Ik word niet te pas en te onpas gewezen op de vorm van mijn lichaam, mijn uiterlijk en wat ik kan of niet kan, wanneer ik een instelling binnen kom. 

Mensen staren niet naar mij. 

De instelling neemt verantwoordelijkheid inzake de eigen ontoegankelijkheid of het validisme in zijn ploeg en/of publiek, zonder dat dat performatief aanvoelt. 

Ik krijg de nodige ondersteuning en middelen wanneer ik te maken krijg met fysiek, verbaal, psychologisch en emotioneel validistisch geweld. 

In een instelling zie ik mezelf weerspiegeld in de hele structuur. 

Ik zie mezelf in het programma, in de inhoud, ik zie mijn narratieven, inclusief de fysieke aanwezigheid van disability culture & esthetics. 

Ik hoef niet enkel te praten noch enkel werk te maken over mijn beperking. 

Wanneer ik een instelling een voorstel doe kan ik los van mijn beperking met hen samenwerken. Mensen luisteren naar mijn expertise en kennis over mijn kunst, zonder dat mijn beperking daar impact op heeft. 

Ik hoef bezoekers of personeel niet te onderrichten over structureel validisme. 

Ik kan vermijden tijd door te brengen met mensen die ik niet vertrouw of met mensen die geleerd hebben mij niet te vertrouwen. 

Ik kan ervan uitgaan dat mijn omgeving neutraal tot aangenaam op mij zal reageren. 

Als ik in een groep het woord neem als enige persoon met een beperking, dan wordt er geluisterd. 

Ik hoef niet “voor mensen met beperkingen” te spreken. 

Ik ga niet naar huis met een geïsoleerd, vervreemd, ondergerepresenteerd, niet-gehoord of op afstand gehouden gevoel.