Josse De Pauw over de Vlaamse podiumkunsten in de jaren 70

Ik wou theater met dezelfde dynamiek als The Rolling Stones.

Josse De Pauw

Josse De Pauw werd aangetrokken door Brussel en ging er aan het Koninklijk Conservatorium studeren. Hij liep stage bij het Mechels Miniatuur Teater, vertoefde even bij het Brussels Kamertoneel en kon zich later wel vinden in de procesmatige manier van werken van Eva Bal. Maar vooral het Mallemuntfestival zette iets in beweging. Hij leerde er Pat Van Hemelrijck kennen, met wie hij in 1977 de theatergroep Radeis oprichtte. Kenmerkend was een heel eigen, humoristische aanpak die geïnspireerd was door de clownerie en het variété-theater. Dat sloeg aan, het Amsterdamse Festival of Fools baande de weg naar internationale erkenning.

Hoe ben je het theater ‘binnengesukkeld’?

Dat is het goede woord wel. Op een bepaald moment ben ik les gaan volgen aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel, maar zeker niet met de overtuiging dat ik in het theater mijn plek zou vinden. De stad was op dat moment een groot argument. Ik wist niet zo goed wat en hoe, en mijn omgeving oefende nogal wat druk uit, men vond dat ik het toch eindelijk eens een beetje moest gaan weten. Ik deed wel wat theater in de muziekschool in Asse, bij Mandus De Vos. Daar heerste toen een ambiance die mij wel aanstond. Vandaar dat ik naar het Koninklijk Conservatorium trok waar toen bijna iedereen van het Mechels Miniatuur Teater aan het studeren was. Zo liep ik de laatste jaren stage bij het MMT, speelde daar stukken, eerst voor kinderen, later ook avondstukken. Ik had toen een stek in Mechelen, maar ik kreeg na een tijdje het gevoel dat het niet helemaal was wat ik wou, dus keerde ik terug naar Brussel. Daar volgde even een periode bij het BKT van Rudi Van Vlaenderen en ik werkte met Eva Bal, een andere aanpak die mij al meer aansprak.

Wat deed je daar juist?

Eva werkte anders. We startten heel vaak vanuit improvisatie rond een aantal thema’s. Eva had wel een einddoel en meestal wat flarden tekst, maar er moest toch aan iets gebouwd worden, wat ik ben blijven doen. Dat zinde mij toen meer dan repertoirestukken spelen. Ik merk dat dat nu verandert, het repertoire trekt me nu meer aan dan vroeger. Daarna werd de Beursschouwburg een belangrijke plaats voor mij. Jari De Meulemeester programmeerde veel muziek, maar ook theater, en er was het zomerfestival Mallemunt. Er zat vuur in dat huis, een sfeer die theater liet aansluiten bij een soort rock-’n-rollgevoel. Ik was zestien in ’68, dat is een ontvankelijke leeftijd. Ik ben omgewoeld door die jaren. Ik wou dat theater dezelfde dynamiek kreeg als The Rolling Stones. De Beursschouwburg had die sfeer in huis. Het was een plek waar ik naartoe ging zonder te weten wat er geprogrammeerd was.

Hoe ontstond Radeis?

Op Mallemunt ben ik roadie geweest, samen met Pat van Hemelrijck. Daar zijn we elkaar tegen het lijf gelopen, hij kwam van Sint-Lukas. Er was vooral sprake van een groot verlangen naar iets, zonder goed te weten hoe dat moest gedefinieerd worden. Misschien was Hugo De Greef, die toen ook in de buurt was, diegene die al het scherpst kon zeggen wat het moest worden, wat dat verlangen dan was. Op een bepaald moment vroeg Jari of wij een aantal theatrale animaties konden maken voor het zomerfestival op het Muntplein. We kenden Eric De Volder en Jan De Bruyne, die toen het Belgisch Combo hadden, waarmee zij op eigenzinnige wijze liederen rond ons koloniaal verleden brachten. We vroegen hen of ze samen met ons iets wilden opzetten rond circusacts: fake circusacts, maar gemengd met echte circusartiesten. Sierkus Radeis was het eerste wat we maakten. Eric zou daarna verder gaan met zijn eigen werk: Parisiana waar later Ceremonia uit voortvloeide. En hij raadde ons aan om eens met Dirk Pauwels te praten, daar ben ik hem nog altijd heel dankbaar voor. Dat was een zeer fijne ontmoeting, Dirk is heel bijzonder. Plots stonden we daar: Pat Van Hemelrijck, Dirk Pauwels, Jan De Bruyne en ik. Toen ontstond het plan om straattheater te gaan maken en te gaan reizen. We verwierven via Hugo een klaslokaaltje in Gaasbeek waar we een stock konden aanleggen van allerlei spullen, en een atelier hadden. Daar zaten we elke dag. Pat stelde gaandeweg steekkaarten samen met ideeën of gags die we samen verzonnen, en als we een voorstelling wilden maken, werd er door die kaarten geraadpleegd. Meestal ontstond een voorstelling vanuit een decor-idee van Pat, dat ingevuld werd met nauwelijks een verhaal, maar eerder een toestand waarin de dingen loos konden gaan. In het begin speelden we zeer weinig voorstellingen. Hier en daar werden we uitgenodigd, vooral om animaties te doen. Dat deden we wel graag maar er viel toch niet van te leven. Stilaan verkocht iedereen zijn auto.

En toen kwam alles op gang?

Ik herinner me dat wij in Dilsen een voorstelling speelden en die is later cruciaal gebleken. Wouter de Boer – toen artistiek leider van De Melkweg en van Festival of Fools in Amsterdam – was één van de 12 mensen in het publiek. Na de voorstelling vroeg hij ons of we geen zin hadden om twee weken op Fools te komen staan, met twee verschillende voorstellingen. Dat was het grootste aanbod dat we ooit hadden gekregen. Festival of Fools had een naam. En daar is het ontploft. Vandaar zijn wij uitgenodigd op zowat alle mogelijke festivals in Europa en dat is het niet meer gestopt. Vanaf dan reisden we tien maanden per jaar door zowat alle landen van Europa, we deden tournees in Canada, we speelden in Hongkong of Venezuela. Door het ontbreken van taal konden overal terecht met wat we deden, dat was op zich wel bijzonder. In ’84 zijn we gestopt, op het Olympic Arts Festival in L.A., waar een kunstenfestival gekoppeld werd aan de Olympische Spelen. Dat we een vol jaar of meer op voorhand wisten waar we zouden gaan spelen werd stilaan benauwend.

Kan je de sfeer van Mallemunt beschrijven?

Het was een gratis festival, wat niet evident was met een dergelijke programmering. Het Muntplein was ook het symbool van de stadsvernieuwing in Brussel. Dat was net aangelegd: de Muntschouwburg aan de ene kant, het nieuwe Postgebouw aan de andere, de fonteinen, de terrassen… Het was toen ook een plek waar de Vlamingen die in Brussel woonden elkaar vonden. Een ontmoetingsplek, je kwam er niet enkel voor de optredens, maar ook omwille van de zomersfeer. In de stad krijg je ’s zomers altijd een leegloop, mensen gaan op reis, zodat diegenen die blijven zich pas echt stadsmensen gaan voelen. Het Mallemuntfestival had iets bijzonders en ik denk dat het ook een dynamiek had die geapprecieerd werd door de Franstaligen: de dynamiek van de Vlamingen in Brussel, mensen die met cultuur bezig waren en zich niet afsloten, die de zaak ook opengooiden voor de andere gemeenschap. Later is het Kaaitheaterfestival gevolgd, met nog een breder programmaboekje, in vier talen. Brussel werd tot dan toe toch vooral gezien als een ‘passagestad’ voor jonge mensen. Toen ontstond het besef dat die stad ook gewoon kan worden gepakt en bespeeld en beleefd.

In de jaren ‘70 ontstonden festivals als een nieuw format om theater in te presenteren, bijvoorbeeld het Kaaitheaterfestival. Voelde jij dat ook zo aan?

Dat is zo. Mallemunt trok aan door wat er in de Beursschouwburg gebeurde. ’s Zomers was er een wat bredere programmering die veel volk kon trekken. Ik heb daar veel latere kleppers gezien, Jari had daar een heel goede neus voor. Het Kaaitheater was anders. En ik was toch ook meer een theatermens dan een muziekmens. De mensen die op Mallemunt speelden, hadden we wel al eens op de radio gehoord en waren meestal Engelstalig, maar de groepen die op het Kaaitheaterfestival speelden, kenden we van haar noch pluim en kwamen ook uit Polen, Duitsland, Spanje of Italië. Daar werden theatervormen binnengehaald die ons verrasten. ‘Wat kan er nog allemaal theater zijn?’, vroegen we ons af. Dat stond daar plots allemaal naast datgene wat op dat moment in de bestaande huizen gebeurde, wat niet altijd slecht was, hoor. Toen zeiden we dat graag, maar er werd daar best goed theater gespeeld. Alleen, dat grote verlangen zat daar niet in, het was ons gewoon te braaf, er moest iets gebeuren. Kaaitheater heeft daar een grote rol in gespeeld. Hugo vond dat het festival enkel kon dienen om ervoor te zorgen dat we dat soort theater zelf hier zouden kunnen maken, elke dag, en dat het niet beperkt bleef tot kijken naar wat men in het buitenland deed. Hij was als de dood dat het een soort toeristisch theaterfestival zou worden, hij wou dat het een neerslag had in het theaterleven van België.

Had Radeis internationale invloeden, of vertrok het echt vanuit de combinatie van verschillende mensen?

Het ontstond voor het grootste deel vanuit de combinatie, maar wij waren allemaal onder de indruk van Hauser Orkater. Ik denk dat Orkater veel betekend heeft voor ons: dat collectief kwam toen naar België. In de uitvoering van ons werk verschilden we heel erg. Orkater was een heel gave groep, het waren vormgevers. Hun voorstellingen waren zeer verzorgd, terwijl wij een rommelige groep waren, veel raffeliger. Maar het denken over de mogelijkheden, de waarde van het absurde ook, en zorgen dat het niet betekenisvrij wordt, dat deelden we zeker met Orkater. En wij zagen tijdens het Kaaitheaterfestival mensen waarvan we dachten: ja! Ik herinner mij Stuart Sherman, Bolek Polivka, maar ook La Cuadra de Sevilla en Stu en Die Rote Rübe. We liepen vaak de zaal uit met een grote glimlach op ons gezicht.

Hoe ging het er aan toe op de repetitievloer, bij het maken van jullie eerste voorstelling?

Pat Van Hemelrijck was een belangrijke pijler, in de zin dat hij voor een groot deel de basis leverde. Hij was meer dan een decorontwerper, eigenlijk is hij een beeldend kunstenaar. Hij zocht naar een decor met mogelijkheden en eens dat er was begonnen we samen te zoeken naar wat we ermee konden aanvangen. Dan begonnen we te componeren en werd er in de steekkaarten gezocht of nieuw materiaal gemaakt. Wij hadden nooit een voldragen verhaal, meer een toestand waarin we de dingen konden laten gebeuren. Maar we werkten wel hard aan de drive, aan het ritme van de voorstelling. We vertraagden de boel graag. Het spel moest gedragen worden, de personages gevuld, maar ik weet nog dat het ‘en nu niet op snelheid’ één van de dada’s was. Dat is iets wat we op straat leerden, geloof ik. Je denkt dat mensen blijven kijken als je snel en veel beweegt, maar het omgekeerde is waar. Vreemde personages, die heel lang bleven staan, trokken de aandacht. Stilaan begonnen de mensen de link zelf te leggen: er staat er nog één, ginder staat er nog één. Door die traagheid kregen we het publiek mee en konden we het lang bij ons houden.

Je vertrok niet echt van een thema?

Het was vooral associatief denken. Ik herinner mij dat Dirk Pauwels de dag kon beginnen met de mededeling: ‘Ik heb een idee’. En vervolgens: ‘Er staat een deur op een kier, en daarachter loopt een douche’. En dat was het dan. Dirk vertrok graag vanuit een sfeertje of vanuit nieuwsgierigheid, hij was daar verrassend in. Er is nooit iemand geweest die het voor het zeggen had bij Radeis, we kwamen er altijd wel uit. En dus zat er in die eerste voorstelling veel verschillend materiaal. Ik denk dat er weinig scènes zijn waarvan iemand van ons nog kan zeggen: dat was een idee van mij! Na een tijd vergaten we het ook, het ging op in het geheel.

Wat was jouw meerwaarde en inbreng?

Ik denk dat ik misschien het meest ‘speler’ was, in de zin van ‘acteur’. Het materiaal hoefde voor mij niet persé verbonden te zijn aan objecten of aan het decor. Maar ik was evengoed erg blij met wat er aangereikt werd. En ik geloof dat ik ook wel nuttig was bij het vinden van een ‘grote lijn’ in het geheel.

En dan komt er een tweede voorstelling: was er eigenlijk een verschil tussen de voorstellingen? 


Er zat zeker een groei in: ik denk echt dat onze laatste voorstelling de topvoorstelling was. We leerden altijd wel van de vorige voorstelling, misschien niet altijd even bewust, maar toch. Ik wist niet dat Engeland zo mooi was (I didn’t know the continent was so beautiful) bestond uit een blauw zeil, met een gele vlek erop, een eiland in de oceaan. We speelden bij elk weer, maar het was het mooist in de kou en in de regen. In die zwembroek, gecombineerd met het idyllische van het eiland in de zon, en met dat stug doorspelen, dat bibberen. We vertrokken van niks. Vier vreemde figuren met één of twee koffers waar alles in zat, we konden alles laten ontstaan. In Hongkong werden we gevraagd in een shopping mall te spelen, tussen de goud- en diamantwinkels. We werden er door de security uitgezet omdat ze niet wisten dat we uitgenodigd waren. Bij Wegens ziekte moest er gebouwd worden, die vier hokken op wielen stonden daar. Er ging zo een voorstelling beginnen, dat voelde je als je ze zag staan. Vogels, met een enorme vogelkooi op scène, was toch meer echt theater. Ik denk dat we toen niet meer op straat speelden, we maakten een voorstelling om in de zalen te gaan spelen. Met Echafaudages was dat ook het geval. Uiteindelijk zijn we toch de zalen binnengegroeid. Maar in Echafaudages diepten we het thema op zijn best uit. Wat is werken, voor ons? We waren echt spelers, we wilden wat we deden nooit werken noemen. Aan de andere kant deden we niets anders, was dàt ons werk. Daarover wilden we iets zeggen. In Echafaudages vond ik ons op ons best.

Stond politiek theater daar volledig buiten, of niet?

Het stond daarbuiten. We wilden niet belerend zijn, niet het gevoel geven dat we oplossingen hadden. We dachten dat de manier waarop wij met het medium theater omgingen, wat we erin investeerden (zonder subsidies toen!), op zich een politieke daad was. We wilden er verder niet te veel woorden aan vuilmaken. We wilden theater spelen, punt. En omdat we dat wilden, deden we het ook. In Echafaudages zat op het einde een beeld dat naar een arbeidersrevolte verwees, een mars van zwaar gehavende arbeiders, maar dat ze gehavend waren kwam vooral doordat ze mekaar net daarvoor bij een ruzie in mekaar hadden geslagen. Ik denk dat we geen idee hadden wat met politiek aan te vangen binnen ons theater. We waren daar nogal stug in. Eigenlijk nog altijd.

De KVS bijvoorbeeld was in de jaren vijftig of zestig naar Congo geweest, maar jullie waren waarschijnlijk het eerste gezelschap in Vlaanderen dat internationaal toerde.

Dankzij het Kaaitheater waren er plots groepen uit allerlei landen. Als je met taal aan de slag gaat, verklein je het mogelijke werkterrein. We speelden veel in Nederland, dat toen meer in contact stond met Vlaanderen dan nu. Maar we kwamen er snel achter dat er zonder taal ook veel mogelijk was. We konden nu overal spelen, maar we hadden een hekel aan mimespelers en dus maakten we wel geluid. Er waren woorden, maar die hoefden niet begrepen te worden. Er was de noodzaak om te reizen, alsook de jeugd en het verlangen om de wereld te zien. Het moest een beetje rock-‘n-roll zijn. Met vier jonge gasten in een oude Renault Saviem de grens over rijden, het decor zo gestapeld dat er vier slaapplaatsen waren, een barbecuestel, een kleine koelkast en een frisbee: het is een onderneming die ik iedereen kan aanraden.

Het was absurdistisch, maar er zat ook een soort melancholie in?

Zeker, wij waren gevoelige jongens.

Wie organiseerde de omkadering ?

Hugo De Greef. Op een bepaald moment richtten we samen met hem Schaamte op. We waren stilaan gaan dromen van een kunstenaarscollectief. Met het eenvoudige plan dat degenen die op tournee gingen, geld zouden binnenbrengen waarmee de anderen een nieuwe voorstelling zouden kunnen maken om er vervolgens mee op tournee gaan en weer geld binnen te brengen enz…. Dat hebben we op die manier een tijd gedaan met Rosas en Radeis. De brouwerij L’Etoile, de huidige studio’s van het Kaaitheater, werden als ruïne aangekocht met borgstelling van een aantal ouders. Het was een boeiende tijd, we waren zeer ondernemend. Het feit dat de ouders ons vertrouwden en steunden was emotioneel niet niks. We bouwden aan repetitiezalen en konden er na een tijd ons werk tonen. Er hing een aparte sfeer, het was een halve ruïne. De mensen die kwamen kijken kregen koffie. Het had iets van kampen bouwen, maar dan met een grote sérieux, en met de overtuiging dat het ergens toe zou leiden. Daar was De Greef belangrijk, omdat hij meer overzicht had. Wij waren met onze voorstellingen bezig. Jan Lauwers is er bij gekomen, met Epigonentheater, waar Needcompany uit gegroeid is. Het geheel had een hele mooie dynamiek, waarvan Hugo meteen zei: ‘De bedoeling is wel dat iedereen uiteindelijk op eigen poten komt te staan, vroeg of laat’. Dat was goed. In zo’n ambiance moet je niet gaan hangen, anders stagneert de boel.

Had Hugo de internationale contacten, of kwamen mensen uit het buitenland naar hier kijken? 


Ik denk dat Radeis de fond gelegd heeft voor de internationale contacten, door de reizen die we maakten. Maar Hugo heeft de bestaande contacten zeker verder uitgebouwd met zijn Kaaitheaterfestival. Toen Rosas startte was er al een netwerk en dat werd door hen alweer verder uitgebouwd. Zo werd er door Schaamte een circuit uitgebouwd, waar in vertrouwen voorstellingen werden gekocht.

In een interview vertelt Hugo De Greef, die dan van L.A. komt, dat jullie een sabbatjaar nemen, maar toen was eigenlijk al geweten dat Radeis zou stoppen.

Pat van Hemelrijck wou heel graag een sabbatjaar. Maar voor mezelf en voor Dirk was het een afgelopen zaak. Het waren acht intensieve jaren geweest. Ik denk dat de toekomst van Pat veel dichter bij Radeis lag, althans in het verlengde daarvan. Dat was niet noodzakelijk zo voor Dirk en voor mij. Jan was toen al weg. Ik had stilaan nood aan taal, en misschien ook wel aan meer uitgebouwde rollen. Radeis heeft me gevormd wat ‘performance’ betreft, met jezelf blijven omgaan op de scène. Maar ik wou toch wel een aantal andere dingen meemaken. De beslissing om te stoppen hebben we genomen in Torre del Grecco bij Napels. Toen waren we volgeboekt voor het volgende jaar. We hadden flessen wijn gekocht en lagen na de voorstelling ‘s avonds wat te drinken op het strand, en toen werd er gezegd: nog een jaar! Dag aan dag weten wat en hoe en waar! Als laatste speelden we in LA. We speelden eerst in Vancouver en dan zijn we rustig de Westcoast afgereden. Een jongensdroom. Frisco bezocht en dan naar Los Angeles. Daar was er plots interesse om ons een aantal maanden Off-Broadway te plaatsen. Toen heeft De Greef ons nog een keer de hotelkamer binnengejaagd en gevraagd om er nog eens over na te denken. Maar we wisten toen heel goed dat het genoeg was. We hebben in die hotelkamer een fles Champagne gekraakt en gedronken op de voorbije acht jaren.

Zag je in die periode veel ander theater?

We waren veel op toernee, we deden veel festivals aan, en we kregen de kans om zo tal van groepen te zien. Nu zie ik vrij veel theater, maar ik zag toen meer.

Het is utopisch om te denken dat er één sfeer in al die voorstellingen zit, maar was er iets dat eigen was aan het soort theater dat toen gemaakt werd?

Ik denk dat het niet zo was. Ik werd juist blij van de verscheidenheid. De gangbare regels vielen weg. En ik heb nog altijd het gevoel dat dat in Vlaanderen doorleeft en dat we de rijkdom daarvan onderschatten. Dat is theater, en dat is theater, en dat is ook theater. Het gaat niet over wat mijn smaak is. Het willen spelen bindt ons. Er zijn geen wetten.

Terwijl dat ervoor wel echt zo was?

Toch veel meer, de grenzen werden wel opgezocht, maar het bleef vaak steken in ‘Shakespeare in hedendaagse kostuums’. Er moest toch iets anders gebeuren. Een beetje aan de vorm wrikken is niet genoeg. Met Radeis was het feest als wij speelden. Dat was voor theater niet alledaags. Ik zeg niet dat wij de enige waren bij wie dat soort gevoel ontstond. Theater werd vaak ernstig bekeken, maar in veel gevallen minder ernstig bedreven dan door ons. We durfden veel en we mochten veel van het publiek. Na een tijd mochten we eigenlijk alles. We hebben ooit een slappe lach gekregen op de scène en het publiek ging erin mee zonder te weten waar het eigenlijk over ging. Maar het was zo plezant, allemaal samen lachen! Op den duur wisten ook wij niet meer waar het om begonnen was, maar geen van ons vond dat we die slappe lach absoluut onder controle moesten krijgen. Die attitude die toen vorm kreeg, dat was voor mij straffer dan mijn opleiding aan het Koninklijk Conservatorium.

Hadden jullie in Vlaanderen een vast publiek, of was dat een nieuw publiek dat ervoor niet bestond? Zijn jullie samen met een bepaald publiek gestart?

Ik geloof het wel. We zijn begonnen op de straat, daar komen ook mensen die niet naar theater gaan. Ik geloof dat mensen die meer naar concerten of rockfestivals gingen ook wel iets met ons hadden. En in het buitenland was dat na een tijd ook zo. De laatste drie jaar werden we op de festivals stevig gehyped. Daar kwamen we niet meer onbekend aan. Radeis moest gezien worden. Er was een enorme bereidheid bij het publiek, soms op het gênante af! Maar het was zalig. Op het festival van Caracas in Venezuela moesten we uiteindelijk twee keer per avond spelen. De scène werd bezet en het volk moest toegesproken worden en beloofd dat er nog een tweede voorstelling kwam. Caracas was heftig. Toen we stopten had ik het gevoel dat we, wat we gedaan hadden goed gedaan hadden, dat is nogal wat.


Was het in elk land anders?

Dat viel nogal mee. Hongkong stond waarschijnlijk het verst van ons af en die Chinezen stonden daar toch ook monkelend naar te kijken. Ik denk dat het absurde de zaak opentrok. De humor zat niet vast aan een bepaalde cultuur. Maar er waren landen we liever toerden dan in andere. Tegenover een week Duitsland moesten toch twee weken Italië staan. Ook al betaalde Duitsland beter.

Tourneeplanning! Hoe kijk je terug op de jaren ’70, ook buiten het theater?

Ik was vijfentwintig. Dan ben je sterk, je zit vol plannen en verlangens en als die een beetje in vervulling gaan, dan is dat een fijne tijd. Er gebeurde wat in theater. De weg die we ingeslagen zijn was op zijn minst boeiend en er is iets op gang gekomen waar we nu nog altijd profijt van hebben en waarvan ik denk dat we het hardnekkig moeten bewaken, zien dat we het niet kwijtraken. Omdat er toen veel minder geld voor theater was dan nu, is de verleiding groot om te zeggen dat te veel geld niet goed is. Maar dat is onzin. Het is wel zo dat theater maken zonder geld een houding vereist die vanzelf energiek en creatief is en die met oplossingen komt. Radeis heeft zijn eerste repetitiezaal in de stad gekraakt, punt. En wij hadden niet het gevoel dat we iets fout deden. Die zolder stond leeg, die was van de gemeenschap en wij maakten voorstellingen die we op markten en pleinen speelden. Die houding heb ik nog, Radeis is mijn school geweest. Op het Koninklijk Conservatorium heb ik een aantal leraars ontmoet die mij veel hebben bijgebracht, maar dat bleef hangen in de literatuur, het analytische. Spelvreugde, de noodzaak voelen om te gaan spelen en samen te spelen, dat heeft niemand mij daar wijsgemaakt. Dat ontdekte ik bij Radeis, omdat het de essentie van dat groepje was. Spelen is iets van het kind en een kind speelt niet met eender wie. Je moet de mensen met wie je speelt als dat enigszins kan goed uitkiezen, mensen met wie je graag tijd wil doorbrengen. Dat is de fond.

Vanwaar de naam Radeis?

Ach ja, daar is een mens wel eens wat gegeneerd om. We waren jong en vroeger werd op school elke schrijffout met een rode bic zwaar afgestraft. Radeis met korte ‘ei’ schrijven, weet je wat dat was?! En het was daarenboven in onze streek een krachtterm bij het kaarten. Er school iets rebels in dat woord. We hebben ons wel eens afgevraagd of we niet beter iets langer hadden nagedacht over een naam, maar aan de andere kant: ‘What’s in a name?’

• Interviewer: Wouter Hillaert 
• Transcriptie: Diane Bal 
• Redactie: Lene Van Langenhove