Gedeelde grond 3 – luister naar de nieuwe podcast met Elisabeth Klinck
Elisabeth Klinck (c)Marie Dhaese
Gedeelde grond is een reeks gesprekken met kunstprofessionals uit Vlaanderen. Waar dromen ze van? Waar maken ze zich zorgen over?
“Wees eens LIEF voor elkaar in plaats van altijd onmiddellijk een oordeel klaar te hebben. Je hoort het de hele tijd: ja, wat die gemaakt heeft, dat was echt niet goed.”
Alleen maar als je deel uitmaakt van de top en in de beste orkesten speelt, dan heb je het gemaakt als muzikant. Violiste Elisabeth Klinck maakt eigen werk en richtte mee het Nemø ensemble op. Ze vertelt in de derde aflevering over de nood aan bevestiging, ondersteuning en onderlinge communicatie.
We proberen hier content te tonen van Spotify.
Kunsten.be gebruikt minimale cookies. Om inhoud te zien die afkomstig is van een externe site, kan die site bijkomende cookies plaatsen. Door de inhoud te bekijken, aanvaard je deze externe cookies.
Lees meer over onze privacy policy.
Samenvatting
Violiste Elisabeth Klinck maakt eigen werk, richtte mee Nemø ensemble op en componeert voor podiumvoorstellingen.
In het begin van haar carrière had de muzikante het gevoel op alle projecten “ja” te moeten zeggen, ook al werd ze vaak slecht betaald en was er weinig respect of community. Het muzikantenbestaan voelde soms eenzaam: een stuk inoefenen of componeren doe je vaak alleen. Je zit met praktische vragen – zoals: “hoeveel verdien je voor een concert? Hoe kan je onderhandelen over een prijs? Wat zijn je rechten?” – maar er is niemand om ze aan te stellen.
Uiteraard repeteerde ze vaak samen met andere muzikanten, maar het was pas toen ze gevraagd werd om muziek te maken bij podiumproducties dat Elisabeth zich onder gelijkgezinden voelde: samen nadenken, dingen uitbouwen op de vloer, samen eten, voor elkaar zorgen, elkaar helpen…
“Opeens zag ik dat je ook iets goeds kan maken door mensen gewoon vrij te laten en door te spelen. Dat is het omgekeerde van het conservatorium.”
Als je afgestudeerd bent aan het conservatorium lijkt het alsof de enige carrièremogelijkheden bestaan uit auditie te doen voor orkesten of les te gaan geven. Er zijn nochtans veel meer opties – een ensemble oprichten, begeleidend muzikant zijn in theater, concerten organiseren – maar die worden niet aangeleerd, vertelt ze.
Bovendien ervaart Elisabeth weinig ruimte voor experiment en mislukking. “Er wordt verwacht van kunstenaars dat ze al een heel parcours hebben uitgetekend op voorhand.” En het wordt je kwalijk genomen als je niet voldoet aan die verwachtingen. Dat is de verkeerde logica, denk ik. Je moet jezelf verkopen, maar je mag ook niet té veel verwachtingen scheppen of je moet eraan voldoen zonder fouten te maken, zoniet heb je afgedaan.”
Een beetje psychologische steun in de kunstensector zou welkom zijn, net zoals sporters – die ook veel prestatiedruk ervaren – werken met sportpsychologen.
Hoe ga je om met de druk als muzikant wanneer al die mensen naar je zitten te kijken? Of wanneer je een festival organiseert als artistiek leider? Er is meer nood aan bevestiging, ondersteuning en onderlinge communicatie.
Elisabeth droomt dan ook van kunstenaars die samen werken in een groot gebouw met verschillende verdiepingen en ruimtes: ruimtes waar mensen kunnen schrijven, repeteren, studeren, met in de kelder instrumentenbouwers, een studio en een goede concertzaal. Een gebouw waar iedereen bij elkaar kan komen aankloppen als ze met iets zitten of iets willen uitproberen. Want vanuit die dialoog en kruisbestuiving ontstaan er nieuwe dingen.
Opgenomen: 5 juni 2023 bij deBuren in Brussel.
Beluister de podcast via
Download de volledige transcriptie hier
