Gedeelde grond 2 – luister naar de nieuwe podcast met Junior Mthombeni
Junior Mthombeni - KVS (c)Danny Willems
Gedeelde grond is een reeks gesprekken met kunstprofessionals uit Vlaanderen. Waar dromen ze van? Waar maken ze zich zorgen over?
In de tweede aflevering vertelt theatermaker en muzikant Junior Mthombeni hoe hij de kunstensector zag evolueren: het kunstenveld werd iets minder wit, disciplines gingen steeds meer overlappen en onze kijk op wat kunst is, is veranderd.
We proberen hier content te tonen van Spotify.
Kunsten.be gebruikt minimale cookies. Om inhoud te zien die afkomstig is van een externe site, kan die site bijkomende cookies plaatsen. Door de inhoud te bekijken, aanvaard je deze externe cookies.
Lees meer over onze privacy policy.
Samenvatting
Junior Mthombeni is sinds midden jaren ‘90 aan de slag als muzikant, acteur en theatermaker. Hij zag de sector evolueren: het kunstenveld werd iets minder wit, disciplines gingen steeds meer overlappen en onze kijk op wat kunst is, is veranderd. Waar hij vroeger mensen nog moest overtuigen dat slam poetry of hiphop ook kunst zijn, wordt dat nu algemeen aanvaard.
Het gevaar schuilt er volgens Mthombeni echter in dat die disciplines enkel geprogrammeerd worden onder het mom van ‘we moeten kleur in ons huis krijgen’, zonder dat de interesse echt is. “Laat het een deel van ons DNA worden, daar pleit ik voor.”
Mthombeni ziet hoe niet alleen de steden, maar ook het platteland steeds diverser worden, een evolutie die nog veel te weinig te zien is in onze structuren.
Kunstorganisaties, maar ook lerarenkorpsen en het beleid zijn nog altijd heel wit. Als je als gekleurde persoon een instelling of een school binnenstapt en het is er helemaal wit, dan heb je meteen het gevoel: dat is niet mijn plek.
Er wordt wel veel gepraat over diversiteit, maar dat is niet genoeg. Als we willen dat er iets verandert, moeten we meerstemmigheid inbouwen in de structuur, op alle niveaus. “Ik pleit er niet voor elk stuk activistisch te maken, maar het is belangrijk om de wereld te laten zien zoals die is.”
Het gaat daarbij over veel meer dan alleen kleur. Het gaat over een vormtaal, een beweging waarbij elke stad een eigen dynamiek heeft: in Brussel creëren makers andere dingen dan in Antwerpen of Mechelen. Maar als die verschillende stijlen samenkomen, ontstaat er op zijn beurt weer een mooie mengvorm. Dat is volgens Junior het mooie aan de kunsten in Vlaanderen: ze volgen geen stijl of regels, doen niet wat “moet”. We maken onze eigen interpretaties en laten daarbij vaak beeldende kunsten, theater en muziek samenkomen…
Ons kunstenveld is een grote creatieve broeihaard, gedreven door nieuwsgierigheid naar elkaar.
Het is in deze tijden dan ook belangrijk dat we die nieuwsgierigheid en openheid vasthouden in plaats van te verkrampen en in onze eigen nesten te kruipen om te beschermen wat we hebben… We mogen niet cynisch worden. Dat probeert Junior ook te tonen in RISA, zijn nieuwe productie voor de KVS. RISA betekent “lach”, maar staat ook voor “Reckless Idiots Seeking Absolution”. Het idee: “De wereld is toch naar de kloten, dus het enige wat we kunnen doen is ons cynisme opzij zetten. We strijden met een glimlach en omarmen elkaar.” Meteen ook een mooie metafoor voor de Vlaamse kunsten?
Opgenomen: 9 juni 2023 in de KVS in Brussel.
Beluister de podcast via
Download hier de volledige transcriptie van de podcast
