Gedeelde grond is een reeks gesprekken met kunstprofessionals uit Vlaanderen. Waar dromen ze van? Waar maken ze zich zorgen over? We vroegen het aan Pascal Buyse van STUDIO BRONKS – de atelierwerking van het gelijknamige theater voor jong publiek in Brussel. Hun focus ligt op het ontwikkelen van de talenten en de kritische geest van kinderen en jongeren, maar hoe begin je daaraan?
We proberen hier content te tonen van Spotify.
Kunsten.be gebruikt minimale cookies. Om inhoud te zien die afkomstig is van een externe site, kan die site bijkomende cookies plaatsen. Door de inhoud te bekijken, aanvaard je deze externe cookies.
Lees meer over onze privacy policy.
Beluister Gedeelde grond ook via
In het hart van Brussel vind je theater BRONKS, een kruispunt van leeftijden, talen en smaken. De plek richt zich op jong publiek, voor wie het complexe thema’s bespreekbaar maakt via podiumkunst.
BRONKS staat voor Brussel, onderwijs, kunst en samenleving. “We houden van Brussel, en willen de Brusselse vibes en superdiversiteit omarmen. Dat inspireert ons ook”, legt Pascal Buyse uit. Pascal staat in voor de atelierwerking, en ondersteunt eveneens de functie onderwijs. “Dat gaat dan voornamelijk over inleidingen geven, lesmappen maken, en workshops organiseren met Brusselse scholen. Enerzijds omdat er in het onderwijs steeds minder aandacht gaat naar kunsteducatie, maar het hoort ook bij onze opdracht voor de overheid.”
Hoe gebeurt dat dan concreet, kunsteducatie in de scholen brengen? BRONKS nodigt scholen uit naar hun voorstellingen, en staat omgekeerd ook in de klas. Daar geven ze uitleg over de voorstelling, maar ook over theater, en vooral wat een theaterstuk is. “Stel je voor dat je met een grote groep pubers voor het eerst in een museum komt en die gewoon onvoorbereid loslaat zonder gids: die weten niet dat ze nergens aan mogen komen. Je doet dat niet, en dat is bij theater een beetje hetzelfde idee. Je gaat jongeren en kinderen niet onvoorbereid een theaterzaal laten binnenstappen. Dat betekent niet dat je moet zwaaien met een autoritair of moraliserend vingertje, ‘zwijg en zet je gsm uit’. Neen, je leert echt de code aan: wat kan er, wat kan er niet, wat werkt er, wat werkt er niet? Wat is de kracht van een publiek? Die verhoudingen bespreken we in zo’n inleiding. Op die manier kennen de kinderen en jongeren ons ook al als ze dan naar BRONKS komen, en kennen wij ook de klasdynamiek. Je kan ze dan persoonlijk aanspreken, en nadien polsen hoe die voorstelling is geweest.” Educatie in de ruimste zin van het woord, dus.
Naast onderwijs focust STUDIO BRONKS op hun atelierwerking. Jongeren kunnen zich inschrijven om op woensdag en zaterdag samen te werken met een theatermaker of kunstenaar, en daar een toonmoment mee te presenteren. “Dit staat los van de schooltijd, jongeren die als hobby aan theater willen doen bij ons”, legt Pascal uit. “Dat kan vanaf het derde kleuterklas tot de leeftijd van achttien jaar, met het idee om later zelf in de kunsten te werken, maar ook als een leuke hobby. We vragen wel een bepaalde betrokkenheid, net als je gaat trainen voor het voetbal kom je ook naar het theater iedere week.”
BRONKS bevindt zich in het centrum van Brussel, in een buurt en netwerk waar men ook de stereotype witte “Dansaertvlaming” vindt. “We krijgen veel kinderen uit zulke gezinnen. Op zich is daar niets mis mee, hun ouders zijn vertrouwd met BRONKS, kennen BRONKS, horen erover van vrienden, buren, enzovoort. Onze uitdaging is dan hoe we dat netwerk kunnen verbreden. Hoe kunnen we andere ouders bereiken? Daarom maken we onze atelierwerking kenbaar bij ouders en vrienden in de verschillende gemeenschappen van Brussel.”
In hun atelier in de Pianofabriek, in Sint-Gillis, komen kinderen met verschillende achtergronden en culturen samen. “Vaak merk je in zo’n groep dat het ook voor hen nieuw is. Een nieuwe manier van samen spelen, samen maken en creëren. Maar we proberen heel gevarieerd te werk te gaan. Brussel is een superdiverse stad, en de meningen kunnen verschillen. En dat hoeft niet altijd herleid te worden tot een debat. We proberen door die verschillen te kijken, naar het menselijke. En ik heb het gevoel dat kinderen die codes wel begrijpen, die zijn dat gewoon om te schakelen in culturen. Ze hebben in verschillende contexten ergens een mening over, maar weten dat het niet altijd het gepaste moment is om die mening te delen. We proberen met die verschillen om te gaan op een speelse manier, in een speelse context.”
Wanneer we Pascal traditiegetrouw vragen naar zijn droomscenario voor het kunstenveld, is dat veld een plek waar verschillende visies mogen samenkomen en botsen. “Ik heb het gevoel dat diversiteit vanuit machthebbers vaak heel destructief wordt benaderd. Terwijl ik het net interessant vind om dat constructief te benaderen, vanuit een bepaalde kracht. En het is in dat spanningsveld waarin ik wel een rol en engagement zie als Brussels theater, om net ook die kracht op het podium te brengen. Om de stem van kinderen zichtbaar en waarneembaar te maken los van alle mainstream propaganda en oordelen die eigenlijk niet bijbrengen aan het constructief ontwikkelen van jongeren in de stad. En ik denk dat dat de grootste drijfveer is, ondanks alle kritiek dat we beter zouden investeren in andere competenties in het onderwijs. We gaan kunsteducatie moeten blijven verdedigen.”
Gedeelde grond is een reeks gesprekken met kunstprofessionals uit Vlaanderen. Waar dromen ze van? Waar maken ze zich zorgen over? Kom meer te weten over de thema’s die leven en luister om de twee weken naar een nieuwe aflevering.
