Spreiding

Spreidingsanalyse Vlaams en internationaal 2023

In 2023 organiseert Kunstenpunt een update van de spreidingsstatistieken. Na de moeilijke coronajaren kozen we ervoor om kalenderjaar 2022 te gebruiken als meetpunt. We ontvingen de UiT-gegevens van publiq voor kalenderjaar 2022 in het voorjaar van 2023, exporteerden de internationale gegevens uit onze eigen databanken, en werkten met een jobstudent in de zomer van 2023 om de gegevenskwaliteit hoog genoeg te krijgen voor analyse — gegevens alleen zijn immers nooit genoeg voor analyse en inzicht. In het najaar verrijken we de ruwe data met inhoudelijke categorisaties om patronen te duiden.

Spreiding in Vlaanderen

Internationale spreiding

Met het oog op het IDEA onderzoek naar het Internationale Cultuurbeleid voelden we ons genoopt om een eerste voorzichtige inschatting te maken van de internationale spreiding, op basis van nog onvolledige data in de zomer van 2023. We bekeken de internationale speel- en toonmomenten in 2022 voor muziek, beeldende kunst en podiumkunst, gebaseerd op ruwe exports uit onze eigen databanken; hieronder dus ongeverifieerde en voorlopige cijfers.

Beeldende kunsten

Het hoofdstuk “Portrait of the artist as a traveller” in Cijferboek Kunsten 2018 toont de (in absolute cijfers) beperkte internationale (solo)tentoonstellingsmomenten en residentiekansen voor beeldend kunstenaars. Grof gezegd zijn er een 350 solotentoonstellingen en zowat 40 residenties per jaar in buitenland. En die vonden vooral plaats in de buurlanden Frankrijk, Nederland en Duitsland, maar ook in de Verenigde Staten. We baseren ons daarvoor op zelf gerapporteerde data, en houden dus een slag om de arm.

Maar met die voetnoot in het achterhoofd kunnen we kijken hoe het gesteld is in 2022. In totaal zien we slechts een 45-tal solotentoonstellingen en residenties in het buitenland in 2022. Dat is een beduidend lager cijfer, maar dat heeft (ook) te maken met de vertraging op de zelfrapportering van de kunstenaars aan ons. Verhoudingsgewijs zijn opnieuw Frankrijk en Duitsland de belangrijkste landen in termen van aantallen voor de solotentoonstellingen. Residenties zien we vooral gerapporteerd in verre landen als de Verenigde Staten, Japan of China. Eerder dan hier grote conclusies aan te hangen toont dit aan dat de zelfrepresentatie in de databank niet op korte termijn volledige data oplevert.

Muziek

In het hoofdstuk “Have Love, Will Travel” in het Cijferboek 2018 toonden we de onderstaande tabel. In totaal zagen we doorgaans een 5000-tal concerten per jaar. Goed twee vijfde daarvan vond plaats in Frankrijk en Nederland. Opvallend is dat er ook veel concerten in de Verenigde Staten plaatsvinden, en dat is vermoedelijk omwille van het prestige dat dat met zich meebrengt.

De situatie in kalenderjaar 2022 is gelijkaardig, met nog steeds meer dan 1000 concerten in Frankrijk, en bijna 1000 in Nederland. In het totaal zagen we 4800 concerten in het buitenland tijdens het kalenderjaar 2022.

In sommige gevallen spelen muzikanten, ensembles of groepen ook een gelijkaardig programma in de vorm van een tournee. Hoelang kunnen zulke tournees zijn? Om die vraag te beantwoorden moeten we zulke tournees handmatig detecteren, en dat staat gepland voor de zomer van 2023.

Podiumkunsten

In het Cijferboek 2018 toonden we de onderstaande grafiek in het hoofdstuk “The Only Way Is Up”. Die toont een duidelijke spreiding in buurlanden Frankrijk en Nederland. In totaal zijn er vanaf 2013 bijna 3000 voorstellingen die gespeeld worden in het buitenland.

Hoe is het in 2022 gesteld met deze spreiding? Op basis van onze voorlopige cijfers en analyse zien we meer dan 600 voorstellingen in Nederland, en bijna 700 voorstellingen in Frankrijk. In totaal zien we 2700 voorstellingen in het buitenland tijdens het kalenderjaar 2022.

Een eigenheid van podiumkunsten is dat ze vaak bestaan uit herhaalde voorstellingen van dezelfde productie. Zulke tournees hebben een speelreeks, en grafiek 7 in hoofdstuk The Only Way Is Up toont dat de meeste producties maar een handvol voorstellingen in het buitenland spelen. De enkele producties die wel een lange speelreeks hebben kunnen het meeste opvoeringen in (het grote land) Frankrijk afzetten.

Hoe is het in 2022 gesteld met die speelreeksen? In 2022 is het beeld nog steeds dat slechts een handvol producties een lange speelreeks in het buitenland hebben: 10 producties konden 19 of meer voorstellingen spelen in het buitenland. De mediaan is 3, en dat wil zeggen dat de helft van de producties 3 of minder voorstellingen in het buitenland heeft (in 1 kalenderjaar). In vorige analyses bekeken we de speelreeks over meerdere jaren, maar dat kunnen we nu niet doen, gezien de cesuur door de corona-pandemie. Het zicht op de “slow burners” verdwijnt daardoor, en je zou kunnen aannemen dat er nu misschien meer “prototypes” zijn. Een onduidelijk beeld dus. Anekdotisch kan je wel vaststellen dat er in de vorige analyse een productie gezien werd die in 1 jaar meer dan 90 opvoeringen had, in 2022 is er maar 1 productie met meer dan 30 voorstellingen in het buitenland.

Vlaamse en internationale spreidingsanalyses 2018: Cijferboek Kunsten

1. Muziek
   1. Een muzikaal bodemonderzoek. Lees de analyse in het Cijferboek, pagina 241.
   2. Have love, will travel: lees de analyse over de internationale spreiding van live muziek hier na.
   3. Muzikale mobiliteit tussen België en Nederland. Lees de analyse in het Cijferboek, pagina 89.
2. Beeldende Kunst
   1. Portrait of the artist as a traveller. Lees deze analyse hier na.
   2. De Vlaamse kunstmarkt: nationaal, internationaal en mondiaal. Lees het artikel hier na.
3. Podiumkunsten
   1. De speelcircuits van de structureel gesubsidieerde podiumkunsten: de analyse naar de speelcircuits van de structureel gesubsidieerde podiumkunsten kan je hier nalezen.
   2. De theaterprogrammering in de cultuurcentra (2006-2015). Lees de analyse na in het Cijferboek, pagina 233.
   3. The only way is up? De analyse over de internationale spreiding en productielogica’s van podiumkunsten lees je hier na.
   4. Van ‘prototype’ tot ‘slow burner’. Deze analyse vind je in het Cijferboek, pagina 187.
4. Beyond export: Welke landen zijn trending in de kunsten? Lees het artikel hier na.

Vlaamse spreidingsanalyses 2016: Kunst in de Nevelstad

Inleiding

Binnen de podiumkunsten en de muziek is ‘de spreidingskwestie’ niet nieuw, maar sinds het seizoen 2014-2015 signaleren gezelschappen, groepen en boekingskantoren dat hun gesprek met speelplekken over de afname van voorstellingen en concerten nog moeilijker is geworden. Het gevolg: krimpende speelreeksen, zeker voor risicovoller werk. In de beeldende kunst speelt die zorg ook, maar op een andere manier. Presentatiemogelijkheden voor actuele beeldende kunst waren altijd al beperkter, omdat tentoonstellingen niet reizen en omdat het hele netwerk van cultuurcentra zich altijd hoofdzakelijk op podiumkunsten en muziek heeft gericht. Dat lijkt misschien een detail, een louter intern probleem binnen de kunsten, maar in essentie gaat het hier om een democratisch vraagstuk. Heeft elke Vlaming wel dezelfde kansen om in zijn nabije omgeving in contact te komen met professionele kunsten? Juist volgens dat principe – directe toegang tot goeie kunst – werd vanaf de jaren 1970 een heel net van cultuurcentra uitgerold over Vlaanderen. Terwijl die directe toegang nooit ten volle gerealiseerd is voor professionele beeldende kunst, dreigt ze nu misschien ook af te brokkelen voor theater, dans en muziek?

Naast het louter aanbieden van artistieke productie(s) zouden presentatie-instellingen nog meer kunnen optreden als cultureel en maatschappelijk bemiddelaar.

Het spreidingsdebat gaat dus niet alleen over meer of minder presentatiemogelijkheden, maar ook over de nood aan een kwalitatieve opwaardering van kunstpresentatie buiten de steden. Wat is de waarde van kunst voor de leefomgeving van mensen? Hoe realiseer je die waarde ook voor mensen bij wie namen als De Roovers of Flat Earth Society niet meteen veel belletjes doen rinkelen? Veertig jaar lang was het antwoord evident: elders gemaakte voorstellingen werden met een beperkte omkadering getoond in het circuit van de kunsten- en cultuurcentra. Vandaag leeft echter steeds meer het gevoel dat dit traditionele model van kunstproductie en -spreiding kansen laat liggen om de waarde van kunst ten volle te oogsten. Naast het louter aanbieden van artistieke productie(s) zouden presentatie-instellingen nog meer kunnen optreden als cultureel en maatschappelijk bemiddelaar: niet alleen kunst in de etalage plaatsen, maar dat ook als een aanleiding zien om er extra verbindingen rond te creëren in de lokale omgeving. Zeker in het licht van een aantal maatschappelijke ontwikkelingen is dat een urgente kwestie. Binnen en buiten onze steden ‘verkleurt’ de bevolking, terwijl de jongste editie van de Participatiesurvey laat zien dat vooral jongeren steeds minder aansluiting lijken te vinden bij de ‘hogere kunsten’. Zorgen in de nevelstad

Een troef die onze regio onderscheidt van vele andere landen: een fijnmazig netwerk van culturele infrastructuur over het hele grondgebied.

Algemeen leeft het gevoel dat we ons op een keerpunt bevinden voor de rol en de betekenis van kunst in de lokale context. Zeker in Vlaanderen staat er niet weinig op het spel. De spreiding van het kunstenaanbod vormde de laatste halve eeuw een speerpunt van het cultuurbeleid. Dat leidde tot een troef die deze regio onderscheidt van vele andere landen: een fijnmazig netwerk van culturele infrastructuur over het hele grondgebied. Zowel de Landschapstekening Kunsten als de Strategische Visienota Kunsten van minister Sven Gatz (Open VLD) hebben het over een ‘culturele nevelstad’. Dat beeld wordt wel vaker gebruikt als het gaat over ruimtelijke ordening in Vlaanderen. Hier zijn stedelijke functies niet exclusief geconcentreerd in (groot)stedelijke centra, maar ook steeds meer verspreid over (voorheen) landelijk gebied. Zo krijg je een uitgestrekt en ‘nevelachtig’ stedelijk weefsel. Dat geldt zeker ook voor ons cultuurlandschap, beschrijft Wouter Davidts in zijn paper ‘Vlaanderen Culturele Nevelstad’: “Cultuur en kunst zijn hier overal, als het bloed door de aderen van een wijdvertakt netwerk van kunsten- en cultuurcentra, musea en galeries, muziekclubs en cafés, jeugdhuizen en seniorencentra.”

Niet alleen op het podium, ook achter de schermen verhoogt de druk.

Alleen staat het aanbod in de nevelstad onder toenemende druk. Bezuinigingen op het kunsten- en cultuurbeleid, zowel bij de Vlaamse Gemeenschap als bij de gemeenten, hebben hun weerslag op het programmeringsbudget van heel wat kunsten- en cultuurcentra. Uit een bevraging van de Vereniging van Vlaamse Cultuur- en Gemeenschapscentra (VVC) bleek in 2014 dat 38% van de cultuurcentra hun programmeringsbudget had moeten verlagen ten opzichte van 2011. Programmatoren kunnen dan per seizoen minder werk laten zien, of moeten de tering naar de nering zetten. Het verkleint de diversiteit van het aanbod in de nevelstad: in vele cultuurcentra is bijvoorbeeld minder risicovol en meer goedkoper werk te zien. En niet alleen op het podium, ook achter de schermen verhoogt de druk. Er wordt bezuinigd op personeel, waardoor vele lokale cultuurwerkers hun takenpakket zien uitbreiden en de werkdruk voelen toenemen. Voor hen zijn er steeds minder mogelijkheden om te prospecteren, hun netwerk in de professionele kunsten uit te blijven bouwen en hun gidsfunctie voor het lokale publiek waar te maken.

Van één naar 308 cultuurministers

Naast die besparingen zijn er ook een aantal ingrijpende bestuurlijke wijzigingen die de lokale spreiding van het aanbod binnenkort nog verder kunnen doen afkalven. Om te beginnen wordt de rol van de provincies op het vlak van cultuur ingeperkt. Die rol ging in het verleden verder dan subsidiëren. Provincies gaven bijvoorbeeld ook impulsen op het vlak van programmering en/of een gezamenlijke cultuurcommunicatie (bijvoorbeeld Vlabr’accent of een platform als Dans in Limburg). Voor het wegvallen van het provinciale cultuurbeleid wordt nog naar oplossingen gezocht, maar zeker voor de spreidingskwestie branden hier knipperlichtjes.

Nog fundamenteler is de decentralisering van het lokaal cultuurbeleid. In het verleden werden cultuurcentra en bibliotheken gecofinancierd door de Vlaamse overheid, via het Decreet Lokaal Cultuurbeleid. Maar bij aanvang van de legislatuur 2014-2019 besliste de Vlaamse Regering dat de Vlaamse middelen voor het lokaal cultuurbeleid zullen opgaan in het ‘Gemeentefonds’, zonder oormerking. Voortaan hoeven gemeenten dat geld dus niet langer te besteden aan hun cultuurbeleid. Ze kunnen het ook gebruiken voor pakweg de renovatie van de winkelstraat of om hun gemeentelijke schulden te dempen. Of dat ook zal gebeuren? Believers (zoals Sven Gatz) zeggen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen. Zij vragen om vertrouwen in de wijsheid van lokale besturen. Non-believers daarentegen waarschuwen voor een commercialisering van de programmering, waarbij ze wijzen op de ontwikkelingen in Nederland.

Het Decreet Lokaal Cultuurbeleid werkte als een hefboom voor de Vlaamse Gemeenschap om het uitgebouwde netwerk van de cultuurcentra in te schakelen voor haar eigen beleidsdoelstellingen. In de toekomst valt dat weg.

Hoe dan ook gaat de mogelijke impact van de decentralisering veel verder dan de vraag of de cultuurcentra meer of minder geld zullen hebben. Het Decreet op het Lokaal Cultuurbeleid was veel meer dan een vehikel voor de Vlaamse (co)financiering van lokale spelers. Het was het wettelijke kader dat cultuur- of gemeenschapscentra as such erkende en categoriseerde. Samen met de Vlaamse subsidies kwamen er normen en verplichtingen, die samenhingen met Vlaamse beleidsdoelstellingen (zoals juist de spreiding van het gesubsidieerde aanbod). Kortom, het decreet had een fundamentele impact op de missie en de kernopdrachten van cultuurcentra. Het werkte als een hefboom die de Vlaamse Gemeenschap in staat stelde om het uitgebouwde netwerk van de cultuurcentra in te schakelen voor haar eigen beleidsdoelstellingen. In de toekomst valt dat weg. De cultuurminister heeft, vanuit zijn vogelperspectief, voortaan niets meer in te brengen over lokaal cultuurbeleid. Als hij dat nog ergens voor zou willen engageren, kan hij dat hoogstens eens lief vragen aan de gemeenten. Cultuurcentra zijn straks immers de exclusieve eigendom van burgemeester en schepenen, wat de facto wil zeggen dat hun profiel in de ene gemeente helemaal anders kan worden dan in de naburige gemeente. Wat zal daarvan de impact zijn op de kwaliteit en de diversiteit van het kunstenaanbod in de ‘nevelstad’?

Oefenen voor nieuwe tijden

Sommige gemeenten zullen hun cultuurbeleid afbouwen, maar andere kunnen zich mogelijk juist profileren als culturele hotspots.

​​​​​Doemdenken zal weinig zoden aan de dijk brengen. Waarom niet veeleer op zoek gaan naar nieuwe kansen? Sommige gemeenten zullen hun cultuurbeleid inderdaad afbouwen, maar andere kunnen zich mogelijk juist profileren als culturele hotspots. Zo bleek uit dezelfde bevraging van de VVC dat er ook cultuurcentra zijn waar het programmeringsbudget stijgt. Los van Vlaamse normen of vereisten openen zich voor het lokale aanbod mogelijkheden om meer ‘op maat’ in te spelen op de noden en de dynamiek van de lokale omgeving.

Waarom het lokale dan niet veeleer begrijpen als de voedingsbodem voor nieuwe tijden, als dé oefenzone bij uitstek voor uitdagingen als korteketeneconomie, de maatschappelijke inbedding van cultuur, sectoroverschrijdende verbinding en participatie?

Dat is overigens niet alleen een uitdaging voor lokale presentatie-instellingen, maar ook voor de kunstensector zelf. Die huivert vaak van de gedachte ‘op maat van de lokale omgeving’, en ziet dan doembeelden als glad entertainment, politieke nepotisme en over het paard getilde amateurkunstenaars. Maar bekijkt de kunstensector ‘het lokale’ niet al te makkelijk als de (achtergebleven?) achtertuin van het experiment in de grote steden? Als de ingedommelde nederzettingen rond de parochiekerk waar de vernieuwing later komt en het volk nog opgevoed moet worden? Zo zijn de cultuurcentra ooit bedacht en verspreid over het land. Maar voor de toekomst is een heel andere utopie denkbaar. Een aantal sociale uitdagingen waartoe ook de kunstensector zich zal moeten verhouden (vergrijzing, vergroening, verkleuring,…), tonen zich juist lokaal heel concreet. Waarom het lokale dan niet veeleer begrijpen als de voedingsbodem voor nieuwe tijden, als dé oefenzone bij uitstek voor uitdagingen als korteketeneconomie, de maatschappelijke inbedding van cultuur, sectoroverschrijdende verbinding en participatie?

Het is geen toeval dat kunstenorganisaties steeds meer op zoek zijn naar diverse horizontale, sectoroverschrijdende verbindingen, zoals in lokale Green Track-netwerken of in het kader van Pulse, het transitienetwerk cultuur.

Op sommige plekken is dat al geen utopie meer. In de praktijk van kunstenaars en gezelschappen zie je een groeiende interesse voor bijvoorbeeld werken in de publieke ruimte en experimenten met nieuwe vormen van (co)creatie. Ze ontwikkelen andere presentatieformats, ook buiten de muren van schouwburgen en kunsthuizen: van het lokale rusthuis tot de Fordfabriek bij Genk. Die keuze motiveren ze niet zozeer vanuit het idee dat ‘de sector moet dringend iets doen aan zijn draagvlak’, wel vanuit het besef dat onze samenleving als geheel voor een aantal sociale, economische, politieke en ecologische uitdagingen staat, waar de kunsten niet van los te maken vallen. Ze zien in de verbeeldingskracht en de subversiviteit van de artistieke blik een mogelijke bijdrage aan een breder proces van maatschappelijke transitie naar een duurzamere samenleving. Het is dan ook geen toeval dat kunstenorganisaties steeds meer op zoek zijn naar diverse horizontale, sector-overschrijdende verbindingen, zoals in lokale Green Track-netwerken of in het kader van Pulse, het ‘transitienetwerk cultuur’.

Ook voor cultuurcentra liggen hier nieuwe mogelijkheden. Eerder dan de etalage van (elders geproduceerd) werk, kunnen ze die nieuwe toekomst mee vormgeven, als ‘borrelpotten’ voor de cultuur van de toekomst, als ateliers voor ontwikkeling, creatie en participatie. Individueel én collectief zijn de cultuurcentra nu al volop bezig met het herdenken van hun opdracht, hun structuur, hun infrastructuur en werkprocessen.

Tijd voor transitiebeleid

Kortom, we moeten de ‘spreidingskwestie’ vandaag veel breder bekijken dan als een louter probleem van krimpende speelreeksen. De lokale presentatie van kunst staat op een tweespalt, tussen consolidatie en transitie. Niemand twijfelt eraan dat het fijnmazige netwerk van culturele infrastructuur en kunstenaanbod in de Vlaamse ‘nevelstad’ een grote troef is. Maar ‘verankeren’ betekent tegelijk ook ‘veranderen’. En dat wordt geen sinecure. Zowel beleidsmakers, presentatieplekken als artistieke producenten mogen dan wel aanvoelen dat het aloude cultuurpolitieke ideaal van ‘spreiding van hoge kunst’ steeds meer aan het eroderen is, dat ideaal zit op vele plekken wel nog altijd stevig ingebakken in de bakstenen en de overgeleverde werkmodellen in bijvoorbeeld cultuurcentra. Daaraan morrelen is voorlopig erg kwetsbaar. Het vergt een complex proces dat tijd en ruimte biedt voor ontwikkeling, en dus een investering in een zoektocht waarvan de uitkomst niet op voorhand gegeven is. Hoe die precaire pogingen van kunstenaars en bemiddelaars met vertrouwen ondersteunen?

Bij beleidsmakers op diverse overheidsniveaus vergt de transformatie van de culturele nevelstad Vlaanderen een nieuwe denkoefening.

Daar moet beleid voor ontwikkeld worden: een transitiebeleid voor spreiding. Want ook bij beleidsmakers op diverse overheidsniveaus vergt de transformatie van de culturele nevelstad Vlaanderen een nieuwe denkoefening. Hoe zal het lokale bestuursniveau vorm geven aan zijn toegenomen autonomie? Welke nieuwe oplossingen bedenkt de cultuurminister voor het gat dat de weggevallen provincies zullen slaan in het cultuurbeleid voor het bovenlokale niveau? Een aantal steden en gemeenten experimenteert al volop met nieuwe formats voor hun kunsten- en zelfs hun kunstenaarsbeleid, met nieuwe vormen van opdrachtgeverschap, kunst in de publieke ruimte, atelierbeleid, … Vaak betrekken ze daarbij andere beleidsdomeinen, van toerisme en economie tot stadsontwikkeling. Maar wat met kleinere steden en gemeenten, die soms te weinig longinhoud en expertise hebben om dat democratische potentieel ten volle waar te maken? Welke hefbomen kan Vlaanderen nog ontwikkelen om de kwaliteit en de diversiteit van het kunstenaanbod in de nevelstad te blijven stimuleren, terwijl het haar zeggenschap daarover heeft uitgeleverd? En hoe zullen het Vlaamse en het lokale beleidsniveau in de toekomst met elkaar in gesprek gaan, over wederzijdse ambities, doelstellingen en ondersteuningsmogelijkheden voor de kunsten in de samenleving van morgen?

Naar een nieuw spreidingsdebat?

Kunstenpunt en rekto:verso zien dit dossier als opmaat voor een nieuw debat over de spreiding van de kunsten in Vlaanderen en de rol van de verschillende beleidsniveaus ter zake.

Om het debat over deze vragen aan te vuren, slaan Kunstenpunt en rekto:verso de handen in elkaar. In vier etappes publiceren we een onlinedossier over de spreiding van het kunstenaanbod in Vlaanderen en over ‘complementair kunstenbeleid’. De komende weken publiceren we facts and figures over de spreiding van het kunstenaanbod in Vlaanderen, verrijkt door getuigenissen van betrokkenen.

Analyses

1. Podiumkunsten
   1. PODIUMKUNSTEN IN VLAANDEREN: HET AANBOD IN 2014 IN KAART GEBRACHT: Deze analyse van de spreiding van de podiumkunsten in Vlaanderen kan je hier nalezen.
   2. PRODUCTIE EN SPREIDING. EEN BODEMONDERZOEK OVER VERANDERENDE MODELLEN VOOR DE PRODUCTIE EN SPREIDING VAN PODIUMKUNSTEN (2001-2014): De analyse van de productie en spreiding van podiumkunsten in Vlaanderen kan je hier nalezen.
   3. Zet mij in CC: Het onderzoek naar podiumkunsten in cultuurcentra uit 2014 vond haar neerslag in Courant 94 (zie hier het archief Courant).
2. Beeldende kunst
   1. ACTUELE BEELDENDE KUNST IN VLAANDEREN: HET AANBOD IN 2014 IN KAART GEBRACHT: Deze analyse van de spreiding van de actuele beeldende kunst in Vlaanderen kan je hier nalezen.
   2. De beeldendekunstwerking van cultuurcentra: een survey. De resultaten van de survey naar de beeldendekunstwerking van cultuurcentra kan je hier nalezen.
   3. Het lokale in de beeldende kunst (Griet Ivens, 2014): De analyse van Griet Ivens uit 2014 kan je hier nalezen.
   4. Mozes en de berg: beeldende kunst in de gemeente. Het stuk “Mozes en de berg” verscheen in Rekto:Verso en is van de pen van Wouter Hillaert. Lees het hier bij Kunstenpunt.
3. Muziek
   1. LIVEMUZIEK IN VLAANDEREN: HET AANBOD IN 2014 IN KAART GEBRACHT. Lees de mapping van het live-muziek-aanbod uit 2014 hier na.
   2. Live optreden staat onder druk. “Live optreden staat onder druk” is een artikel door Nico Kennes dat op 13 April 2016 in rekto:verso verscheen. Lees het hier op kunsten.be

Referenties

Bekijk een overzicht van relevante literatuur via onze Zotero bibliotheek.